Raquel is 45 en moeder van vier kinderen van 22, 21, 10 en bijna 9. Na veel omzwervingen woont ze sinds een paar jaar met haar gezin in Groeseind.
‘Ik ben zelf Antilliaans maar heb het grootste gedeelte van mijn leven in Nederland gewoond. Ik ben ontzettend veel verhuisd in mijn jeugd, ik heb op zoveel verschillende scholen gezeten. Toen ik mijn ex-man leerde kennen gingen we naar Curaçao. Toen de relatie stuk liep ben ik naar Tilburg gegaan. Ik had daar al vaker gewoond, het was herkenbaar voor me. Ik wist waar ik moest zijn om dingen te regelen. Maar doordat ik na mijn scheiding uit het buitenland naar Nederland kwam had ik geen punten opgebouwd.
Ik heb een tijd bij een hele goede vriend ingewoond. Via Tiwos kreeg ik een anti-kraakwoning voor mij en mijn twee kinderen. Maar op dat soort plekken konden we nooit lang blijven, ze werden bijvoorbeeld gesloopt voor nieuwbouw.’ ‘Je hebt in een anti kraak woning een half jaar van tevoren al stress, komt er straks wel weer een nieuwe woning? Ik kreeg in die tijd een nieuwe vriend en raakte weer zwanger. Zo blijven wonen dat wilde ik niet voor de kinderen. In 6 jaar tijd hebben we in veel verschillende woningen gezeten. In die sloopwoningen is de staat vaak ook slecht, je hebt nog een geiser, alles is oud en viezig, je krijgt hoge stookkosten. Maar je moet ergens wonen, je hebt een gezin. Ik kreeg een zoontje en raakte zwanger van mijn jongste dochter. Met vier kinderen was anti-kraak wonen een heel gedoe.’
‘Ze hebben nooit geklaagd, ze weten dat ik mijn best heb gedaan. Ik wilde de woningen steeds toch een beetje inrichten voor ze. Gordijnen ophangen, de boel schilderen. De huizen zijn toch steeds een soort van thuis geweest. Dat ligt ook aan je mentaliteit. Als je bij de pakken neer gaat zitten kom je er niet. Ik wilde gewoon niet uit dozen leven. Je weet nooit hoe lang je ergens woont maar als je minimaal een half jaar in een sloopwoning zit en je leeft uit dozen dan is dat niet te doen. Ik had sowieso zorgen. Maar als je dan in de dozen blijft zitten dan kun je het ook niet voor de kinderen verbergen. Door er een thuis van te maken vermindert het gevoel dat je het moeilijk hebt. Het vermindert het minderwaardigheidsgevoel. Kinderen moeten kind kunnen blijven en zich niet schamen voor de situatie. Maar het kost ook een hoop geld, om alles steeds in zo’n korte tijd weer wat op te knappen.’
‘Ik heb alles eerst gedaan volgens de regels. Maar toen we met zijn zessen in een anti-kraak woning zaten die ik niet geschikt vond voor een gezin, heb ik een filmpje gemaakt op YouTube over de staat van de woning en Tiwos hierin gelinkt. Tiwos kwam hierdoor langs en beloofde extra punten voor de wachtlijst. Ook beloofden ze dat een volgend huis een vast huis zou zijn. Dat duurde nog even maar na een tijdje kreeg ik een telefoontje dat ze een woning hadden.. ‘Is het groot genoeg voor mijn gezin, gezond en voor vast, wilde ik weten. Ja? dan neem ik het!’’
‘Ik wilde in ruil voor de woning graag iets betekenen voor de buurt. Ik ben in de buurtcommissie gegaan om leuke dingen voor de kinderen te organiseren. En mijn eigen kookclub begonnen. Ik houd ervan dat mensen elkaar kennen en je er voor elkaar bent. Een vaste plek geeft veiligheid, onderdak, een plek waar de kinderen zichzelf kunnen zijn en warmte en liefde kunnen voelen. Mijn jongste twee kinderen zitten vanaf groep 1 op dezelfde basisschool. Dat geeft stabiliteit, dat hebben ik en mijn oudste dochters nooit gehad. Ik ben zo’n 36 keer verhuisd maar als ik nu verhuis, dan is het mijn eigen keuze!’
Tiwos heeft, mede door situaties als die van Raquel haar beleid voor anti-kraakwoningen aangepast. Deze woningen worden niet meer toegewezen aan gezinnen of mensen met kinderen.