De liefde voor de kunst liet mij naar Nederland komen
Ik deed onderzoek naar de schilderkunst van de Vlaamse primitieven. Zij schilderen heel fijn en precies. En zo ben ik in Nederland naar de kunstschilders gaan kijken en eind jaren 70 hier komen wonen. Na mijn scheiding ben ik teruggegaan naar Italië, maar het was niet meer het Italië dat ik kende. En zo kwam ik in Tilburg terecht.

De Tilburgse taal
Ik heb hier altijd veel plezier gehad. Ik speelde Jeu de boules met de buren. Dat was erg gezellig en we kregen goede vriendschappen. Elke avond speelden we twee uurtjes samen en spraken de dag door. Maar we bespraken ook dingen die beter zouden kunnen, het zwerfafval in de buurt bijvoorbeeld. Het moet ook van onszelf uit komen. Ik sprak de Tilburgse taal nog niet, dat zorgde wel eens voor misverstanden ‘daar moet je tussendeur schieten’ zeiden ze, ‘welke deur?’ vroeg ik dan. Ik begin het nu pas een beetje te verstaan. Die klanken, het ritme, ik kan het soms niet thuisbrengen. Helaas zijn veel van die buren overleden.

Mooie natuur in de wijk
Het is een mooie kleurrijke wijk met mensen van verschillende nationaliteiten. Ook veel Nederlanders. Voor ons Italianen is Nederland een exotisch land. Mijn moeder kwam hier in de winter en zei, het lijkt wel uit de boeken van Anderson te komen. We hebben bewondering voor Nederlanders dat ze onder de zee durven te wonen. Wij wonen aan zee maar durven er onder de 30 graden niet in. Terwijl water zo mooi is. Je maakt hier prachtige wandelingen bij zonsondergang. Er was altijd een hele mooie sluis hier. Nu is het kanaal aangepakt en moet er weer natuur terug groeien. Maar het is mooi hier hoor. Soms zie je vosjes voorbijlopen en konijnen. Luister maar, je hoort niks.

Tilburg is mijn nieuwe thuisland
Ik vind Tilburg mijn nieuwe thuisland. Dat soort dingen voel je als je een lange reis hebt gemaakt en je gaat richting huis. Dan voel je, we zijn bijna thuis. En dat gevoel krijg ik van Tilburg. Ik zou niet willen verhuizen. Het verschil tussen Italië en Nederland is niet zo groot. Dat is puur klimatologisch. Als het hier mooi weer is dan leven de mensen ook meteen meer op straat en zijn de mensen blij en gezellig. Ik kom uit Sicilië, aan de voet van de Etna. Ik kan weleens ontploffen, maar ik heb genoeg Nederlandse vrienden met het zelfde temperament. Ik zie het verschil niet zo groot meer. Ik heb hier warme mensen gevonden. Weinig maar hele goede. Ik wil hier niet meer weg. Het klopt hier.

Verder is er de Wandelboslaan, die loopt van het Wandelbos tot aan de Ringbaan-West. Wandelbos-Noord, oftewel de Kruiden- en Kleurenbuurt heeft bijna 6000 inwoners. De wijk is gebouwd in de jaren ‘60 van de vorige eeuw. Voor die tijd lag de stedelijke ontwikkeling én uitbreiding van de stad bijna volledig bínnen de Ringbanen. Het is een groene wijk, redelijk ruim van opzet en kent veel verschillende nationaliteiten. Ongeveer 80% van de woningen is in bezit van woningcorporaties. Het zijn grondgebonden eengezinswoningen (60%) en galerijflats.

Evenals het Wilhelminapark heeft het Wandelbos een aantal markante bomen zoals sequoia’s, mammoetbomen, en ook de moerascipressen die opvallend vrij staan, in groepjes van drie in of bij de vijver. In het oog springend is ook de rododendronvallei met allerlei soorten en bloemkleuren. In de keur van bijzondere planten, onder andere uit Japan en Amerika, is in beide parken de hand van Springer te herkennen, evenals aan de hoofdpaden die in elkaar grijpende ruime bogen vormen, om en over de centrale vijver. Beide parken beantwoorden nog steeds aan de ‘romantische, laatnegentiende-eeuwse opzet van Springer’.