“Voorheen woonde ik op het Pietersplein, in 2008 werden deze huizen gesloopt en kon ik doorstromen naar deze woning in de Capucijnenstraat. Toen ik na de herstructurering het aanbod kreeg om weer terug te verhuizen naar mijn oude buurt, zat ik hier zo op mijn plek dat ik niet meer terug wilde.” Fotografe Kim Pattiruhu vertelt over haar buurt. “Door het fotograferen van buurtbewoners hoor en zie ik veel en ken ik veel mensen. Toch kom ik er geregeld achter dat ik nog lang niet alles weet en dat vind ik ook heel fijn. Dat er nog veel nieuwe dingen te ontdekken zijn. Veranderingen in de wijk, mensen die komen of gaan, dat levert weer nieuwe verhalen op en een nieuwe identiteit van de wijk.”
Ik ben supernieuwsgierig
“Ik heb 2 jaar in het wijkbestuur gezeten en daarna heb ik de wijkkrant overgenomen. Die maak ik dit jaar al tien jaar met twee andere wijkbewoners. Deze krant bestrijkt nu twee wijken met inmiddels 10.000 kranten. Ik ben van nature supernieuwsgierig aangelegd dus dat ligt me goed. Ik ken nu veel mensen uit de buurt, het voelt voor mij een beetje als een dorp. Elke editie lichten we een plaatselijke ondernemer uit en is er een column over het verzorgen van steeds een ander soort plant.”
Fotoboek als kennismaking
“Nadat ik afgestudeerd was aan de Kunstacademie, ben ik gaan fotograferen voor het boek ‘Sint Anna, gluren in de wijk’ gestart. Dat werd uiteindelijk mijn kennismaking met deze buurt. Dit was een samenwerking met kunstenaars en stadsdichters uit de wijk, het wijkbestuur, ContourDeTwern en meer dan 100 buurtbewoners en ondernemers. We mochten ze fotograferen na een oproep via flyers. Voor het boek hebben we het interieur van buurtbewoners gefotografeerd, dat vertelt enorm veel over iemands leven.”
Ik kom heel dichtbij
“Ik ben sinds corona meer bevriend geraakt met mijn buren en ken er veel. Ik kook soms wat extra voor een buurman en dan neemt hij weer in ruil biertjes mee om samen op te drinken. In januari is mijn buurman overleden, daar hebben we allemaal verdriet van.”
“De vriendschappen met mijn buren vind ik heel boeiend omdat we allemaal erg van elkaar verschillen. Ik krijg alle vrijheid om foto’s te maken van hun alledaagse leven. Een fotoserie over mijn buren is bij Café de Troubadour geëxposeerd, de buurtbewoners waren er wel trots op dat hun verhaal verteld werd.”
Dat dorpse gevoel, dat moet je wel zelf zoeken
“Ik heb geen tv en probeer me niet druk te maken om het grote wereldnieuws. Mijn geluk wordt groter als ik het hyperlokaal houd, dus alleen mijn omgeving. Als ik ziek was in coronatijd ging mijn buurvrouw voor mij naar de winkel voor boodschappen. Dat dorpse gevoel, dat moet je wel zelf zoeken. Er zijn ook genoeg buurtbewoners die geen contact hebben met hun buren. Ik denk dat je veel bij elkaar kan vinden of verwonderen, ook al verschil je veel van elkaar. Uiteindelijk woon je wel op dezelfde plek en maak je dezelfde dingen mee.”
“Vorig jaar stond een buurvrouw met een hele schaal bara’s voor de deur, die ze gemaakt had voor een familiefeest. Ze dacht dat ik die vast lekker zou vinden. Op mijn beurt maak ik een grote pan kippensoep en breng ik een bakje naar een buurman. Ik vind dat leuk om te doen. We helpen elkaar als het nodig is, je bent er gewoon.”
Iedereen kent Frans
“In de wijk ben ik een herkenbaar type, ik rijd in een gele oldtimer die iedereen herkent en daarnaast heb ik een varken, Frans, als huisdier. Hij loopt niet vlug, dus uitlaten duurt lang en dan kom je ook veel mensen tegen. Hij is een beetje een Tilburgse bekendheid inmiddels en heeft in een paar commercials mogen figureren. Zelfs in Drenthe werd hij herkend. We zijn vorig jaar gevolgd voor de documentaire ‘Mijn beesie en ik’ die genomineerd is voor een Gouden Kalf. Frans scharrelt graag in de tuin, slaapt op de bank. En als er bezoek is, wil hij graag het middelpunt van de aandacht zijn. Als ik een feestje geef dan leg ik zijn kussen dus op een centrale plek in huis.”
De documentaire ‘Mijn beessie en ik’ kan je hier terugkijken op 2Doc. De fotografie van Kim kan je bekijken op www.kimpattiruhu.nl